Karma en reïncarnatie in de Bijbel

Wie echter doordenkt, kan op het idee komen dat karma en reïncarnatie wel eens tot de ondoorgrondelijke wegen van God kunnen behoren. Mystici stellen namelijk dat de wetten van karma en reïncarnatie zeer complex in elkaar zitten, zodat ze in feite even ondoorgrondelijk zijn als Gods wegen.

Kanaän was omgeven door Egypte, Mesopotamië en Griekenland, mogendheden die destijds een hoogstaande cultuur hadden ontwikkeld. Kanaän zelf was in de Oudheid nooit een etnische eenheid of staat onder leiding van één koning, maar een handelsgebied; een soort lappendeken van vele stadstaatjes die allemaal geregeerd werden door hun eigen koning en priestergarde.
Als we ons nu realiseren, dat reïncarnatie in de gehele regio rond het Heilige Land was ingeburgerd, is het nauwelijks voorstelbaar dat Israël op dit gebied de enige uitzondering was. Vooral de handel leverde een voortdurend reizen en trekken op tussen Egypte en Mesopotamië, waardoor allerlei culturele en godsdienstige elementen (zoals reïncarnatie en karma) werden meegenomen naar het Heilige Land.
Wat betreft het vroege christendom is het bovendien geen geheim dat zij kenmerken vertoont van de Adonis-, Osiris- en Dionysuscultus, en niet te vergeten van de Mithrascultus. Al deze mysteriën hadden reïncarnatie in hun leer opgenomen.

Gezien bovenstaande is het zeer plausibel, dat Israël en de eerste christenen onderwerpen als karma en reïncarnatie in hun leer hadden geïntegreerd, en wanneer deze thema’s  als profaan zouden zijn beschouwd, had een duidelijke afkeuring in de Geschriften voor de hand gelegen. Juist  het ontbreken van een helder standpunt inzake reïncarnatie is een gemis te noemen, en staat in schril contrast met alle andere veroordelingen jegens de afgoden en heidenen.

Wellicht was reïncarnatie zó vanzelfsprekend, dat er weinig woorden aan vuil werden gemaakt. Zo kan iemand uitvoerig uitweiden over zijn nieuwe auto en is het overbodig te vermelden, dat er vier wielen onder zitten.
Een ander argument om te zwijgen over reïncarnatie kan zijn geweest, dat de leer wel was ingeburgerd onder de bevolking, maar het mystieke en/of religieuze sektes en genootschappen (zoals de vroege christenen en Nazoreeërs, etc.) verboden was om persoonlijke gegevens over vorige levens openbaar te maken. We vinden deze tendens bij sommige fragmenten in het Nieuwe Testament wel degelijk terug.
Bij Mt.16:13 bijvoorbeeld, is het zonneklaar dat de bevolking in reïncarnatie geloofde, terwijl een  ingewijde als Simon Petrus een antwoord op persoonlijke vragen liever ontweek.

Mt.16:13-
Wie zeggen de mensen, dat de Zoon des mensen is? En zij zeiden: Sommigen: Johannes de Doper: anderen: Elia, weer anderen: Jeremia, of één der profeten. Hij zeide tot hen: Maar gij, wie zegt gij, dat Ik ben? Simon Petrus antwoordde en zeide: Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende god.

Eén symptoom van dwaling is het domino-effect. Iets dergelijks lijkt er aan de hand met de opvatting, dat de mens maar één keer op aarde zou leven, maar die met vele andere getuigenissen in de Geschriften in de knel komt. In het eerste hoofdstuk wordt dit effect aan de hand van enkele voorbeelden aan de kaak gesteld. Hoe rechtvaardig is bijvoorbeeld God als er slechts sprake is van één leven, en waarom werden sommige mensen uitverkoren en vele andere niet?

Tot slot nog een advies: het is aan te bevelen eerst de publicaties over kosmische samenhang te lezen. De principes die hierin worden besproken, staan namelijk in samenhang met de wet van karma en reïncarnatie.

Ga naar hoofdstuk I »